Gjyshja Shahë në ngricat e lirisë

(Poezi dedikuar gjyshes sime)

Nën qiellin e zi, në fshatin Parallovë
rrihej Shahja, me trup të drobitur, por shpirt të fortë.
Me duar që dridhnin për bukën e fëmijëve,
me zemër që flakëronte si diell në acar.

Burri i saj – dëshmor i një bote në flakë,
ra në Luftën e Dytë, për gjithë jetën me mall
Ajo mbeti nënë, mbeti burrë, mbeti krah,
një mal i heshtur, i thyer, por që kurrë s’u dha.

E kërkuan armët, të burrit të saj,
UDB-ja serbe e kuislingë shqiptarë, me duar të zeza mbi plagë.
E morën në natën e ftohtë, në lumin e Parallovës,
e futën në akull, për ta thyer, për ta shuar.

Por ajo s’u thye, s’u lut, s’u dorëzua,
as kur uji e kafshonte si bishë,
as kur nata i bëhej ferr mbi trup.
Në heshtje fliste me dheun, me burrin, me Zotin.

Donin t’ia merrnin fëmijët, vajzat t’ia shesin,
pronën t’ia ndanin si plaçkë të përbinin.
Por ajo, Shahja, ruajti nderin e shtëpisë,
si grua, si nënë, si dëshmi e një historie. /Sabedin SHERIFI/