Kur fjala humb dinjitetin: Kujtimet personale me Adrianën dhe realiteti i hidhur i fyerjeve publike

Dr. Elez Elezi

Ka raste kur një ngjarje publike të prek më shumë sesa duhet, jo për shkak të politikës, por për shkak të njeriut që goditet.

Fjalët e rënda që u drejtuan së fundmi ndaj Adrianës më prekën personalisht, sepse unë Adrianën nuk e njoh nga ekrani apo nga debatet politike.

Adriana për mua është fëmijë i një familjeje që kam pasur nderin ta njoh nga afër, shumë para se ajo të bëhej personazh publik.

Marrëdhënia ime me familjen Matoshi

Në atë kohë, unë isha mjek në qytetin tonë. Shpesh familjet kërkonin këshilla, ndihmë ose thjesht një dorë të mirëkuptimit në kohë të vështira.

Familja e Matoshëve ishte një prej atyre shtëpive ku unë jo vetëm që shkoja si mjek, por edhe si njeri i afërt.

Kjo afërsi krijoi respekt dhe marrëdhënie të sinqertë mes nesh, një lloj besimi që sot rrallë e gjen.

Më kujtohen vitet kur së bashku bënim pushime verore. Unë shkoja me fëmijët e mi, ndërsa Adriana, atëherë vajzë e vogël, kalonte shumë kohë duke luajtur me ta.

Ishte një atmosferë familjare e ngrohtë, e pastër, që nuk e kam harruar kurrë.

Adriana sillte gjallëri, të qeshura dhe thjeshtësi në çdo takim. Ishte fëmijë me zemër të butë, e qeshur, e dashur me të gjithë rreth saj.

Familja Matoshi: një shtëpi ku gruaja respektohej

Një gjë që e kam vërejtur gjithmonë te Matoshët ishte mënyra se si trajtohej gruaja.

Kishte një respekt që nuk shihej kudo. Nuk kishte fjalë të rënda, nuk kishte ulje të dinjitetit, nuk kishte përbuzje.

Gruaja aty ishte vlerë, ishte shtyllë e shtëpisë. Këtë e konfirmonte edhe fjala popullore që qarkullonte në qytet:

“Cila femër martohet te Matoshët, ka lindur me fat.”

Në një mjedis të tillë u rrit Adriana. Ky ambient i ka dhënë asaj edukatë, butësi, por edhe forcë njerëzore për t’u përballur me jetën dhe artin.

E kam parë të rritet në një shtëpi ku fjala e mirë ka qenë normë, jo përjashtim.

Kjo është arsyeja pse fjalët e rënda që u hodhën ndaj saj sot, më duken edhe më të padrejta.

Humori që u keqkuptua dhe u përdor gabimisht

Disa vite më vonë, Adriana u bë aktore dhe mori rolin e Sasës në një serial humoristik. Sasa ishte karakter qesharak, i pafajshëm, i thjeshtë – një rol i krijuar për t’i bërë njerëzit të qeshin.

Kudo ku shkonte, Adriana transmetonte atë energji pozitive që unë e kisha njohur qysh fëmijë.

Në një emision humoristik te Besim Dina, kur ai e pyeti me shaka pse populli e donte kaq shumë, Adriana u përgjigj me një batutë:

“Pse jam budallic!”

Ajo qeshi. Publiku qeshi. Ishte moment i lehtë, artistik, një autoironi e një aktoreje që e di ta përdorë humorin.

Ajo tregoi edhe një episod tjetër, kur një fëmijë e kishte ngatërruar me personazhin e saj. Përsëri, kjo ishte pjesë e natyrës së punës së saj si aktore humori.

Por këto momente të pafajshme u përdorën nga Lirim Mehmetaj si “argument” për të justifikuar fyerjet e mëvonshme të Sami Lushtakut. Ai tha se “ajo vetë e ka pranuar”.

Kjo është një shtrembërim i plotë i realitetit. Të dëgjojë fjalë që tentojnë ta ulin …. dinjitetin e saj.

Të qeshësh me veten në një emision humori nuk është e njëjta gjë me të pranuarit e një etikete fyese. Këtë e shpjegoi saktë edhe profesor Ramabaja, kur tha: “Ajo e ka thënë në kuptim arti.”

Arti është art. Fyerja është fyerje.
Nuk janë e njëjta gjë dhe nuk duhet të përzihen.

Kur fjala e rëndë nuk është thjesht fjalë

Fjalët që përdori Sami Lushtaku nuk ishin as humor, as keqkuptim, as lapsus. Ishin fjalë të qëllimshme, që godasin dinjitetin e një gruaje.

Fjalë që nuk kanë shije njerëzore, as vend në debat publik. Shprehje të tilla nuk tregojnë karakterin e atij që sulmohet, por të atij që i thotë.

Unë e njoh Adrianën nga afër. E di nga çfarë vjen. Ajo vjen nga dashuria, nga edukata, nga respekti.

Ajo vjen nga një shtëpi ku gruaja ka qenë gjithmonë e nderuar. Prandaj është e dhimbshme të shoh fjalë që tentojnë ta ulin.

Përfundim: Dinjiteti nuk matet me fyerje
Kam mësuar një gjë në jetë: Nuk është e rëndësishme sa fjalë thuhen në publik, por prej nga vijnë ato fjalë.

Unë e di kush është Adriana, e di çfarë zemre ka, sepse e kam parë të rritet. Fyerjet nuk e përkufizojnë atë. Ajo mbetet një njeri me dritë, me art dhe me dinjitet.

Ndërsa fjala që e ul gruan, qoftë nga goja e një qytetari apo e një figure politike, tregon vetëm një gjë: largimin e njeriut nga humaniteti.

Dhe kur fjala humb humanitetin, ajo nuk ka më as vlerë, as peshë, as shije.