Mendova se kisha dy jetë, por doli të ishte vetëm një….

“E di që kam më pak për të jetuar sesa kam jetuar. Ndihem si një fëmijë që i kanë dhënë një kuti me çokollata. I pëlqen t’i hajë dhe kur sheh se nuk kanē mbetur shumë. Fillon t’i hajë me një shije të veçantë.
Nuk kam kohë për leksione të pafundme mbi ligjet publike – asgjë nuk do të ndryshojë.
Dhe nuk ka dëshirë të debatohet me budallenjtë që nuk veprojnë sipas moshës së tyre. Dhe nuk ka kohë për të luftuar grinë.
Unë nuk marr pjesë në mbledhje ku fryhen egot dhe nuk duroj dot manipuluesit.
Më shqetësojnë njerëzit ziliqarë që përpiqen të shajnë më të aftët për të rrëmbyer pozitat, talentet dhe arritjet e tyre.
Kam shumë pak kohë për të diskutuar titujt – shpirti im është në nxitim.
Kanë mbetur shumë pak karamele në kuti.
Unë jam i interesuar për njerëzit njerëzor. Njerëzit që qeshin me gabimet e tyre janë ata që janë të suksesshëm, që e kuptojnë thirrjen e tyre dhe nuk i fshihen përgjegjësisë.
Për njeriun që mbron dinjitetin njerëzor dhe dëshiron të jetë në anën e së vërtetës, drejtësisë, drejtësisë.
Kjo është ajo për të cilën është të jetuarit.
Dua të rrethohem me njerëz që dinë të prekin zemrat e të tjerëve. Me njeriun i cili me goditjet e fatit mundi të ngrihej e të ruante butësinë e shpirtit.
Po, nxitoj, nxitoj të jetoj me intensitetin që mund të japë vetëm pjekuria.
Do të ha të gjitha ëmbëlsirat që më kanë mbetur – do të shijojnë më mirë se ato që kam ngrënë tashmë.
Qëllimi im është të arrij fundin në harmoni me veten, të dashurit dhe ndërgjegjen time.
Mendova se kisha dy jetë, por doli të ishte vetëm një dhe duhet jetuar me dinjitet.”

…………..
(Anthony Hopkins – interpretimi i lirë i poemës së Mario de Andrade)