Të pagjetur, por jo të harruar

Sabedin Sherifi

(Poezi për të pagjeturit e vitit 1999)

Enden hijet nëpër dhe,
pa varre, pa emra, pa atdhe,
lot i nënës në heshtje bie,
zemra pret – s’di ku je.

Në Kosovë lulëzojnë pranverat,
por plagët e shpirtit nuk shërohen,
emra të gdhendur në kujtesë,
në çdo natë prapë lotohen.

Të pagjetur, por jo të harruar,
dëshmitarë të dhimbjes pa zë,
mbi çdo gur e mbi çdo varr,
rri një lutje që kurr nuk shuhet.

O Zot, jep dritë në errësirë,
bëj që të kthehen ata që s’u kthyen,
nëna pret me duar të ngrira,
djemtë e saj që së paku ta kenë një varr.

(Piktura: Emrush Xhemajli)