Mungesa e heshtjes…

(Tregim i botuar në gazetën RILINDJA, më 28 shtator 1985, Prishtinë dhe i papërfshirë në asnjë libër të tij deri më sot)

KRIJUESI

1.

Ajo që t’u shfaq pak më parë në Librin e Jetës është vetëm një faqe e zhubravitur e atij Dorëshkrimi të fshehtë që ta kam paralajmëruar në zanafillë, merr ç’të marrësh, ktheje atë Dorëshkrim prapë aty ku e more dhe ktheu kah qenia e mëparshme që të kishte në dorë. Unë, imzot jam në germën e parë të Atij Libri të jetës, meqë ti kështu vetë e pagëzove, unë mora vetëm emrin tim prej tij dhe e lashë në të njëjjtin raft ku ishin edhe gjërat e tjera të shenjta. Por, aty ti ke future edhe një flutur të shtavitur e tash ajao është ringjallur prapë dhe po vërtitet nëpër Atë Dorëshkrimin e fshehtë dhe do ta ndragi përgjithmonë. Imzot, unë e kam kthyer atë flutur në herbariumin tim, aty mund të sillet ndonjë hije fluturze. Por, ajo farë fluturze apo hije fluuturze mund të jetë e ndokujt tjetër dhe kështu mund t’iu prishet rendi i shenjtë atyre dorëshkrimeve.Unë vetëm një emër e shënova aty ku e shënove atë emër.në Librin e Jetës e shënova emrin e Krjuesit që vdiq pak më parë.Hëm,po ti kush je? Unë jam Vepra e tij. Do të thotë Krijuesi vdiq. Po, imzot, Atëbotë, këte Dorëshkrim të fshehtë mund ta mbash për vete, unë po vazhdoj ta lexoj vetëm Atë Librin e Jetës. Ai është libri i babait tim, imzot. Ai ishte krijuesi, a? Po, ai ishte krijuesi e ti vepra e tij, obobo.

2.

Vdiq ai që më së shumti foli për vdekjen mbase nuk e kishte diktuar asnjëherë në afërsi apo krejt këte vetëm e kishte ëndrruar si diçka shpëtimtare.

Ai jetoi për të.

Vdiq krijuesi siç vdes xhdo njeri, por çdo vdekje nuk është si te çdo njeri.

U shtri ashtu qetë siç shtrihet krijuesi dhe filloi t’i numërojë frymëmarrjet dhe s’di ç’u ngatërrua në atë numërim si duket harroi t’i numërojë ofshet e fundit dhe vdiq ashtu pak më i largët nga vetvetja sesa e mirrja unë ashtu duke e shikuar këtë qërim hesapësh të tij me gjithë ata që e kishte pasur me vete dhe atë që e linte mbas vetes

Tha Unë deri këtu erdha.

Më tej më shpieni ju deri aty ku i kam shpier unë të tjerët do të jem më i qetë edhe atje ku po më shpieni të ju pres aty ku do të ju shpiejnë ëdhe juve

Unë vdiqa tha, por me mua nuk vdiq ajo që e krijova

3.

Tash jam vetëm. Ç’të bëj pa Krijuesin ? Ca llogari u bënë pa mua dhe, për çudi prapë kam mbetur në fund, në njërën anë jam duke shikuar e zbrazëta që mbetën mbas tij, ndërsa pëprpara shikoj vetëm një dritësim që pak më parë e hetova, por e mora vetëm si diçka që mund të jetë një vetëm një lloj i kuptimit të qiellit të bruztë që ra që më parë, sepse në vdekjen e krijuesit, edhe qielli mund të derdhë pikëllimin e vet. Ç’të bëj tash kur jam vetëm Imzot, megjithatë diçka ka ndodhur pak më parë, aty afër meje, me vdekjen e parë, të vërtetë, të thashë,nuk po loz tash në ndonjë varr të mundshëm teatror, por po e pikas me sytë e mi: kjo është vdekja e parë. Të thashë: të dytën as që do ta presësh. E ç’të bëj pra me vdekjen e parë ? Atë e pe, u ndeshe me të, më për së afërmi. Tash ngutu, ec më tej, atje të pret vetëm hija e Krijuesit, dhe mund të krijosh prapë në atë zbrastësirë. Si është e mundur, vallë, të vdes njeriu e hija e tij t’i mbesi gjallë, të plotësojë atë në zbrastësirën . Ashtu, fare lehtë, hija e tij i mbeti jashtë dhe ajo ecën në vend të tij. Por, megjithatë,ka diçka më të madhe se sa vetmia që nuk më njeh ashtu sa e njoh unë, që më kthen edhe njëherë nëpër të njëjtën udhë të atij haxhillëku që e bëri ai përpara meje, e tash si duket, unë vetëm po e ndjek hijën e tij. Por, imzot, ajo hije nuk është e njëjta, ajo e para që e ndiqte ate sa ishte gjallë, më duket se kjo është krejt tjetër, mund të jetë ngatërruar dikush tjetër në këtë hije dhe unë mbase mund të bëj udhëtim të gabueshëm. Ih, ç’llomotit kot, unë e kam peshuar atë hije dhe ajo është e Krijeusit, ti vetëm ndiqe atë hije dhe do ta krijosh edhe Atë ashtu të plotë. Kë , imzot , Krijeusin, se kë mendove, ah ?

4

Vdekja është sëmundje që nuk shërohet, por megjithatë duhet lënguar gjithnjë në të njëjtën mënyrë që nga zanafilla

Ajo që i mbetet jetës është vetëm ky çast që I shpie më tej gjërat me të cilat jemi njohur njëherë. S’ka guri tjetër Qabeje, pos kokës sime, të thashë

Më befosve por megjithatë e kërkove edhe një guri tjetër dhe e gjete në zbulesën tënde të parë.

Aty isha unë dhe krijova fytyrën tënde në zallë shumë më të hijshme se të profetit, meqë ai nukkishte ngjashmëri me askë për të mos më akuzuar për ndonjë ndragije të shdërrimit të tij të shenjtë.

Vdekja megjitahtë lëngonte dhe çdo gjë që ishte në atë udhë, ishte e përcaktuar vetëm asaj dhe prej saj nxorën edhe Ditën e Parë të Zgjimit që e përgatitëm për Mbledhësit e purpurit. E di,të thashë disa herë se në këtë rrugë mund të ndodhin edhe befasira të tjera.E njëra nga ato befasira që nuk e mora me mend që në fillim ishe Ti.

Po ti u ngatërrove me këtë udhë të shenjtë purpurore dhe që, edhe unë arrita aty ku e fillova këtë udhë, në fillim.

Vdekja megjithatë është sëmundje që duhet të lëngohet.

5.

Çdo gjë u ndërrua. Çudi: ishim aq larg njëri – tjetrit, ndërsa krejt ajo që ndodhte ndërmjet nesh ishte aty, kundruall nesh, apo në ne.

Vdekja megjitahte bëri një shpërndërrim të çuditshëm dhe sa çelë e mbyll sytë Krijuesi u takua me veprën e tij dhe nuk harroi që ta thotë shehadetin pak pa i rënë në fund atij libri të madh që i rrinte për karshi, i mbylli sytë, shikoi pamjen time të pikëlluar dhe tha: Në Gurin e Qabesë e pashë fytyrën tënde, po shkoj ta kthej atë pamje atje, meqë këtu më është shfaqur edhe një fytyrë tjetër, mbase ajo do të jetë me mua deri në udhën e mbramë. Cila është ajo udhë e mbrame, i thashë. Ajo udhë e mbramë është kjo që po e marr, më tha.

Po unë ende po t’i shoh sytë e tu që shikojnë në drejtim të atij imazhi të zymtë që pak më parë ishte pamja ime e pikëlluar. Eh, bir, më tha: Në atë pamje të pikëlluar pashë fytyrën time duke udhëtuar kah ajo pamje e pikëlluar dhe kjo është shenjë se çdo gjë do të ndnrysjhojë, edhe unë, edhe ti, edhe ky udhëtim që e bëmë sëbashku deri këtu, unë pot ë lë këtu, ndërsa udha ime shpie më tej. Ku më tej, i thashë. Më tej, të thashë, më tej, më tha. Kundruall tij e pashë një qiri të ndezur. Pak më tej një qivur. E në odën time, sikur një engjëll bënte regjistrimin e fundit të gjesëndeve që kishin mbetur. Çdo të bëhet me Krijuesin dhe veprën e tij Madhështore, desha t’i them Atij engjëlli që m’u vagëllua përapra syve të mi ose vetëm një hije të çuditshme që ka mund të ketë qenë aty edhe para një mileniumi, por unë nuk e kam hetuar, tash nën drithërimin e qiriut te koka e Tij më është zbërthyer si një bozhure dhe ja, tash at mund të qëndroj deri në fund të procesionit. Nuk është ky procesion, më tha engjëlli apo dikush tjetër por që kishte trajtën e tij.Por, kjo është vetën një shpërndërrim. Eh, shpërndërrim, ç’është ai shpërndërrim, i thashë, ose vetëm desha t’i them Atij, kujt se, engjëllit de, apo Atij dikushit tjetër që ka mund të përcjell këtë procesion. Hëm, po unë të thashë se nuk është ky procesion, më tha prapë i njëjti zë, që unë e mora për engjëll, sepse pak më parë Krijuesi foli me një engjëll. Ani, ç’është ky pra, shpërndërrim apo çi the tjetër, i thashë, shpërndërrim, eh, shpërndërrimi më tha engjëlli: është diçka shenjtërore që të gjitha gjërave ua ndërron pamjet dhe qenësinë. Do të thotë edhe unë kam pamje të ndërruar, i thashë Atij engjëlli. Po, edhe ti, më tha ai. Atëbotë çfarë pamje kam marrë, i thashë. Ti ke marrë pamje të ndritshme, më tha. Ç’është ajo pamje e ndritshme, imzot, i thashë. Pamje të ndritshme purpurore, më tha, ç’është ajo pamje e ndritshmepurpurore, i thashë. Ti ke marrë pamjen time,më tha. Cila është pamja jote e ndritshme purpurore, i thashë. Ti ke marrë pamjen e fytyrës sime, më tha. Cili qe ti pra me atë pamje të ndritshmepurpurore, i thashë. Unë jam Kkrijuesi dhe Ti je Vepra ime Madhështore, më tha dhe u zhduk.

6.

Pikëllimi të është lulëzuar në fytyrën tënde të hyjnueshme dhe nuk ka kush të ta shlyjë përderisa të zverdhen gishtat tu nga i njëjti pikëllim.

Ç’bëri Krijuesi me ty?

Mos u ngut, më tha. Unë ta fshiva atë pikëllim në fytyrën tënde vetëm me atë pjesë të imazhit të parë që ta kisha arrnuar në mileniumin e parë. Të kujtohet?

Krijuesi do t’i ndërrojë të gjitha gjërat dhe nuk do të ketë vend as për shpërndërrimin tënd që pak mëparë e propagoi që në fillim të asaj udhe të Ditës së Parë të Zgjimit si diçka të shenjtë dhe si një lloj eliksiri për të kremten eMbledhësve të Purpurit.

Athua edhe pikëllimin ?!

Ç’është pikëllimi, Imzot, ku çdo gjë prapë do të fillojë prej filimit. Shihni si pikën degët e zanafillës në një pluhurim hyjnor.Ç’të bëjmë tash? Mund të vazhdojmë këtë udhëtim dhe do të arrijmë atje ku ishim pak më parë.

Do të thotë në Vdekjen e Parë të Krijuesit, a nuk ta shfaqa pak më parë në pasqyrë! Jo Ajo që e shfaqe pak më parë në pasqyrë ishte vdekja e babait tim dhe krejt ky haxhillëk është vetëm një trajtë e udhëtimit të tij të shenjtë, që filloi që në mileniumin e parë e vazhdoi nëpër mua dhe ja tash arrita këtu.

Këtu nuk jam unë.

Hëm! Po kush ishte pak më parë aty,dhe cili ishte ai që m’i rrëfei të gjithakëto fshehtësi që njëherësh i kam diktuar nëpër një lloj shkronje të vjetër.

Aty pak më parë unë rrëfeva, por ti nuk më pyete as për emër e as për rolin tim të shenjtë.

Atëbotë, po të pyes tash.

Tash është vonë. Më dihet t’i mbyll portat e ditës dhe të marrë në ndorje krejt ate që e zura në ëndërrim.

Do të thotë unë jam i zënë në ëndrrën tënde.

Po, Unë jam i zënë në ëndrrën tënde.

7.

Ëndrra, prej së cilës dole pak më parë, ishte imja.Eh, ç’u bë me ëndrrën time. Ti nuk ke pasur kurrfarë ëndrre. Ç’pata unë, pra. Asgjë, ti ishe në ëndrrën time. Hëm? Ç’desha unë në ëndrrën tënde,imzot. Kërkoje diçka të shenjtë. E po ç’bëra pra aty, në ëndrrën tënde.Bëre ate që e kisha bërë unë në ëndrrën e një tjetrit dhe kështu rashë në ëndrrën time. Po unë, do të thotë, nuk kam ëndërr. Jo , nuk kë. Hëm! Sa gjëra të çuditshme ndodhin e fare nuk mund t’iu biesh në gjurmë, bie të flesh dhe fillon të ëndërrosh, këtej të del dikush dhe të thotë: jo nuk ke ëndërruar, ti nuk ke ëndërr, ajo që ti ëndërronë shtë ëndërr imja. Por, imzot, ç’është imja këtu, a? Asgjë, krejt ajo që ti pandeh se është e jotja është imja dhe unë jam këtu që të sprovoj durimin tënd. Eh, ç’provë bëre deri tash, a? Bëra ç’nuk bëra, a nuk po sheh se ç’bëra me ty, ë? Jo, unë asgjë nuk po vërej. Epo, tash do të vëresh pak më mirë, por njëherë mund të bësh edhe një sy gjumë e pastaj unë do t’i shtroj edhe në sërë sprovimesh të reja, për t’u takuar më në fund në seancën e purport. Obobo, ç’më rope, do të thotë unë jam në gjumë. Në gjumë, ha-ha-ha! kush të tha se je në gjumë, A nuk më the pak më parëse më duhet ta bëjanjë sy gjumë. Po,të thashë se duhet ta bësh një sy gjumë e nuk të thashë se ti je në gjumë,prit pak edhe kësaj i vjen rradha. Unë pak më parë isha në procesionin e Vdekjes së Krijuesit dhe nga ai dola me rrobë të purport, tash,imzot, mund të dal edhe njëherë në të njëjtën ëndërr në të cilën të ëndërrova. E, prapë i ngatërrove të gjitha gjërat … në atë ëndërr unë të ëndërrova ty dhe ajo u bë imja. Kush u ba jotja, imzot. Ajo ëndërr de. E kush ishe ti, pra, që je në gjendje t’i ndërrosh të gjitha këto pamje, a? Unë jam Ai që ti e ëndërrove pak më parë, përderisa unë hyra në atë ëndërr, pastaj unë e kisha atë ëndërr dhe të mbajta ty peng deri këtu. Kush je ti, imzot, të thash edhe pak më parë, porse nuk mu përgjegje. Unë jam Krijuesi. Hëm, po, unë, kush jam se, a? Ti je Vepra ime. E kush vdiq pak më parë këtu në këtë odë? Vdiq krijuesi a nuk ishe në procesionin e tij më parë. Po isha në atë procesion dhe prapë jam aty, por më duhet të njihem me tymë parë. Nuk ke nevojë, procesioni mori fund, unë tash jam këtu dhe dua t’i bëj edhe disa shpërndërrime. Hë, ç’the se do të bësh, shpërnërrime, hëm! Po, shpërndërrime, më parë do të afrojë fytyrën tënde me fytyrën time që të mund të më ndjekësh deri te guri i Qabesë, pastaj do ta shëroj pikëllimin që të është ngjitur në imazhin e mëparshëm në murin ku pak më parë ishe ti duke lotuar në vetminë tënde të parë. E pastaj, ç’do të bësh, imzot? Do të kthejë prapë në të njëjtën pamje të pikëlluar për ta ruajtur të njëjtin murk u nuk e vare fotografinë time të ndjerë. Aty mbeti korniza e zbrazët e nuk më the se është e ndaluar fotografia në mur, aty nuk duhet të varet kurrfarë fotografie, sepse edhe Muhamedi fotografinë e vet vetë e ka grisur, andaj edhe timen bëje copë e grimë. Po, të thashë, por ti harrove se me cilin je duke folur. Jo, unë po flas me babain tim, a nuk vdiq ai që parë, ë? PO, ai vdiq, por ti po flet me Krijuesin. Eh, imzot, unë këtu pak më parë e pash vetëm kufomën e babait tim, ç’u bë me të? Atë e shpurën në varrezat e Gjilanit, ç’do tash ti, a? Dua të bisedoj me të edhe njëherë. Kjo nuk është e mundur. Ani, ç’të bëj tash, a? Unë do ta ëndërroj dhe pastaj do t’i shpjegoj ëndrrat, bjer ti të shtish një sy gjumë. Unë frikësohem nga gjumi. Obobo, ç’flet ashtu përqart, përse i frikësohesh gjumit. Unë i frikësohem ëndrrës që do ta shoh, por prej saj ti do të nxjerrësh diçka tjeter, diçka të tmerrshme që do të më kthejë prapë në të njëjtin procesion! Mirë, ëndërro!

8.

Ëndërro më tha.Ti e dëgjove këtë zë që ishte i njëjti zë që më kishte folur edhe ne mileniumin e parë.

Të kujtohet ai zë?

Shumëçka më kujtohet, por çdo gjë pastaj merr ngjyrën e shafranit një ritual të gjatë mistik deri në frymën e mbrame nuk do të mund t’i rikrijoj të gjitha ato pamje të pikëllimit që njëherë i pashë në pasqyrë kundruall fytyrës sime.

Ato pamje janë vetëm disa trajta të fytyrës sate.

Dua të ik nga ato pamje,por Imzot ku të shkoj, kur çdo gjë prapë po merr të njejtën udhë prej së cilës mezi që u largova po qe se fillon edhe njëherë e njëjta udhë unë do të jem vetëm një kalorës i gjymtë i Apokalipsës që ra këtupari dhe më nuhati edhe mua më tha: Do trokas në portën time para se të bjerë agimi i kuqërremtë.

Ç’do të bëhet pastaj me ty?

Do të zbres në të kërmetën e filluar të Ditës së Parë të Zgjimit dhe kështu do t’i përmbush premtimet e Mbledhësve të Purpurit që kur duke arnuar vetëm në peisazh të humbur që më ka mbetur diku në fytyrën time dhe prej aty më duhet të dalë në një pluhur hyjnor.

Merrëm edhe mua me vete!

Ku të shpur ty kur as me vetveten nuk kam ç’të bëj.

Zbarkohu në mua dhe do ta kesh më lehtë dhe do të njihesh me të gjitha fshehtësitë që pështillen rreth fytyrës sate.

Aty jam edhe une.

Unë jam kalorësi i gjymtë i Apokalipsës.

Lerma mua atë Kalë të Vdekur deri në Ditën e Parë të Zgjimit do te jem i mbrami.

9.

Të gjitha t’i lashë, bir, ç’bëre pra ti me to. Hë, përse më thua bir, a nuk po flas unë me Krijuesin, a? Po, por ai është yt atë, nuk po më njeh, sa shpejt më ke harruar. Obobo, im atë, ç’dëgjojnë veshët e mi… a nuk është kjo e nënta natë prej kur shkove, a? Eh, je duke i numëruar netët, a të kam thanë se mu më çojnë peshë numërimi i netëve, por megjithatë mirë bëre që i tejkalove të shtatat, ato më së shumti i kam urrejtur. Por, ramë në natën e nëntë, baba, ç’do të thotë kjo? Kjo do të thotë se së shpejti do të arrijmë edhe në të pesëdhjetëedytat netë. Hëm, ç’është kjo e kremtë e pesëdhjetëedyta natë, a?

Kjo është kremtë e mishit dhe eshtrave, bir. Si ashtu, baba? Epo, bir, a nuk kemi biseduar sa herë për këtë të kemtë, bile krejt haxhillëku im ka qenë kjo udhë e shenjtë. Por, baba, sa shpejt i kam harruar të kremtat. Kjo e kremtë është e mishit dhe eshtrave, mbas në të Pesëdhjetëedytat netë mishi ndahet prej eshtrave dhe kështu marrin dy drejtime të kundërta. Si, ashtu, baba? Paj, mishi derdhet nga eshtrat dhe i kthehet tokës nga edhe ka dalë, ai është i sojit të Ademit, ti këtë e di, sa herë e ke përshkruar në Dorëshkrimin e Mbledhësve të Purpurit, si nuk të bie ndërmend. Po, im atë, unë ende nuk e kam gjetur atë Dorëshkrim të Mbledhësve të Purpurit, si kam pasur t’i përshkruaj aty, a? Po, po, unë e di se ti e ke gjetur atë Dorëshkrim të fshehtë, por pret ditë më të mira që ta shpallësh. Eh, baba, kjo e kremtë qenka e tmerrshme. Cila e kremtë, bir. Ajo de, e Pesëdhjetëedyta natë, për këtë mendove. Epo, bir, ç’ke që ngutesh, ende nuk kam arritur te të Pesëdhjetëedytat net, mos u ngut, ka kohë. Po, vërtet, ka kohë, por unë këtë udhëtim e bëra vetëm me Krijuesin dhe Veprën e Tij të Madhe. Pikërisht edhe ti je duke e vazhduar këtë udhëtim që është haxhillëku im i mbramë. E Dita e Pesëdhjetëdytë … përse e harrove atë baba. Jo, atënuk e harrova. Ajo ditë të takon ty. Si më takon mua? Atë ditë ti do ta shënosh. E ti ç’farë do të bësh? Unë do të jem me ty deri në atë ditë dhe pastaj do të tërhiqem, ti vazhdo të shkruash Librin e Jetës, a nuk të thashë kështu ta pagëzosh librin e parë, kurse ti ja, e shpure deri këtu. Libri i Jetës. Amen!