Në një rrugë pa emër, ajo ecën e heshtur…

Sabedin Sherifi

NËNA SHQIPTARE

Në një rrugë pa emër, mes tymit e pluhurit,
ajo ecën… e heshtur… me dy fëmijë në duar.
Në sytë e saj, nuk ka vetëm lodhje –
ka mall… ka dhimbje… por ka edhe një shkëlqim të rrallë.

Jo, nuk flet… s’ka kohë për fjalë,
por fjalët i thotë me hapin që s’ndalet,
me shaminë e bardhë mbi ballin krenar,
me sytë që kërkojnë dritën përtej errësirës.

Nënë shqiptare…
grua që mban në shpirt shtëpinë, flamurin, dhe varrin e burrit.
Grua që nuk dorëzohet – edhe kur qielli i përplaset mbi shpinë.

Nëse do ta shohësh qëndresën –
shiko hapat e saj në baltë.
Nëse do ta ndjesh lirinë –
shtrëngoje dorën e saj të tharë nga djersa dhe vuajtja.

Nënë shqiptare…
emër i gdhendur në gurin e historisë sonë,
ti nuk je vetëm figurë,
je betim që përsëritet brez pas brezi…

Ti je këngë, je lutje, je legjendë e gjallë.
Je ajo që nuk u përkul kurrë,
sepse e dinte…
se pas natës vjen drita,
pas dhimbjes… Liria.