Nga Radoiçiqi te Spahiu: Biosi i Gjuriqit dhe mashtrimi diplomatik

Shkruan: Dr. Elez Elezi

Në rrethanat aktuale politike, çdo lëvizje e përfaqësuesve të Serbisë në raport me Kosovën nuk është thjesht veprim diplomatik, por pjesë e një skeme të kujdesshme të ndërtimit të imazhit – sidomos përballë ndërkombëtarëve.

Në këtë kontekst, takimi i fundit i ish-shefit të Zyrës për Kosovën në Qeverinë e Serbisë, Marko Gjuriq, me opinionistin Nexhmedin Spahiu në Beograd, nuk mund të shihet si takim personal apo akademik.

Ai është, në thelb, pjesë e një përpjekjeje për të rehabilituar veten përmes një “biosi” të rrejshëm para syve të botës.

Kjo taktikë është e njohur: pasi figura si Gjuriq përfshihen në skandale politike me eksponentë si Milan Radoiçiq, përpiqen t’i lajnë duart duke ndërtuar takime të balancuara në dukje – me shqiptarë që kanë një farë profili publik, akademik apo intelektual.

Qëllimi i kësaj loje është i qartë: të thuhet, me gjuhën e diplomacisë “Unë nuk jam ekstremist. Nuk jam vetëm me Radoiçiqin. Ja ku jam edhe me një shqiptar në tavolinë.”

Por kjo përpjekje për të krijuar një “balancë optike”, siç do ta quante me sarkazëm opinionisti Ismajl Shatolli, nuk i shpëton dot analizës së thellë politike.

Në fakt, vetë biosi i Gjuriqit, pra thelbi i asaj që përfaqëson ky njeri, është i njollosur nga një e kaluar e gjatë si zëdhënës i politikave mohese, destabilizuese dhe provokuese të Serbisë ndaj Kosovës.

Këtë e vërtetoi edhe një moment kyç në Asamblenë e Kombeve të Bashkuara, që mbahet çdo gjashtë muaj – kur ministrja e Jashtme e Kosovës, Donika Gërvalla, ia përplasi në sy Gjuriqit lidhjen e tij të hapur me Milan Radoiçiqin, duke e bërë këtë përplasje para kamerave të botës.

Ajo ia përmendi emrin publikisht, duke ekspozuar në mënyrë të prerë fytyrën e vërtetë të diplomacisë serbe që, njëkohësisht, flirton me krimin dhe përpiqet të paraqitet si e civilizuar.

Në këtë sfond, takimi me Nexhmedin Spahiun fiton një kuptim të ri. Nuk është akt i thjeshtë i shkëmbimit akademik, por instrument politik për të larë mëkatet me njolla të bardha.

Për ta thënë troç: Gjuriq tentoi ta përdorë Spahiun si dëshmitar të normalitetit të vet, përballë kritikëve ndërkombëtarë që po i rrethojnë imazhin me fakte dhe argumente të pakundërshtueshme.

Është në dorën e opinionistëve shqiptarë, e veçanërisht të atyre që pranojnë ftesa të tilla, të kuptojnë lojën më të madhe që ndodh në sfond.

Nuk ka asnjë vlerë të ndihmosh për ta ngjyrosur një figurë të errët, vetëm sepse ai ofron një tavolinë të shtruar për bisedë.

Sepse siç ka thënë populli ynë: “Ai që ta jep kafenë, mund të jetë ai që ta hedh helmin në fund.”

Në fund, pyetja e vërtetë është kjo: Kur do ta kuptojmë se lojtari nuk ndërron karakter, edhe kur ndërron fjalorin?

Sepse, siç e tregoi rasti i Asamblesë së OKB-së, e vërteta gjithmonë gjen një vend ku të shpërthejë.